Η Ιστορία του Pit Bull

Το Αμερικάνικο Πιτ Μπουλ Τεριέ είναι ενα υπέροχο σκυλί, γνωστό για την ευφιύα του, την δύναμη και την πιστότητά του. Σήμερα η ράτσα έχει αδίκως χαρακτηριστεί αρνητικά ως υπερβολικά επιθετική και επικίνδυνη. Ενώ τα Πιτ Μπουλ πράγματι κατέχουν έναν πολύ ισχυρό χαρακτήρα, η Ιστορία της ράτσας αποκαλύπτει έναν πολύ πιο σύνθετο συνδυασμό ταμπεραμέντου και προσωπικότητος. Όπως ισχύει για τις περισσότερες σύγχρονες φυλές, έτσι και για το Αμερικάνικο Πίτμπουλ Τεριέ είναι αδύνατο να είμαστε απολύτως σίγουροι για τις λεπτομέρειες της μεγάλης ιστορίας και προέλευσής του. Παρ' όλ' αυτά δεν είναι λίγοι υποστηρικτές της ράτσας που υποστηρίζουν ότι οι ρίζες της φυλής μπορούν να εντοπιστούν στην οικογένεια των μολοσσοειδών, τα οποία πήραν το όνομά τους από τους ανθρώπους με τους οποίους ήταν συχνότερα συνδεδεμένα. Οι Μολοσσοί ήταν μια ομάδα ανθρώπων στην αρχαία Ελλάδα οι οποίοι συνίθιζαν να χρησιμοποιούν γιγαντόσωμους και μυώδεις σκύλους στις μάχες. Αρχικά ονομάστηκαν Canus Molossi (σκύλοι των Μολοσσών). Αυτά τα ζώα ήταν ονομαστά για το θάρρος τους και την έμφυτη ικανότητα να εκφοβίζουν τους αντιπάλους της φυλής.
history_1
Κατά την ίδια περίοδο, λέγεται ότι οι Μολοσσαίοι σκύλοι χρησιμοποιήθηκαν και για άλλους σκοπούς. Στην πραγματικότητα, οι πρώτοι Φοίνικες έμποροι είναι πιθανό να χρησιμοποίησαν τους Μολοσσαίους σκύλους σαν διαπραγματευτικό αντικείμενο στις εμπορικές τους συναλλαγές. Οι Μολοσσοί εξέθρεψαν άλλη μια φυλή σκύλων γνωστή ως Μαστίφ.

Οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν μια ποικιλία των Μαστίφ ως μαχητές που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν είτε ως φύλακες είτε ως μαχητές σε πολέμους. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κλαούντιος νίκησε τον Βρετανό αρχηγό Καρακτάκους, το 50μ.Χ. τα δυνατά αυτά ζώα του κίνησαν το ενδιαφέρον. Μη αφήνοντας την ευκαιρία να πάει χαμένη άρχισε να εισάγει αυτούς τους σκύλους για να ικανοποιήσει την όρεξη των πολιτών του για ψυχαγωγικά θεάματα στις αρένες του Κολοσαίου της Ρώμης.
history
Αφού έφτασαν στη Ρώμη, τα βρετανικά σκυλιά διασταυρώθηκαν με αντίστοιχα των Ρωμαίων. Από το 50μ.Χ. εως το 410μ.Χ., η ράτσα ήταν ευρέως διαδεδομένη στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως σκυλιά μονομάχοι. Στη διαδρομή διασταυρώθηκαν με άλλες φυλές της Ευρώπης, δημιουργόντας ένα γενετικό καλούπι για τα Μπουλντόγκ που λέγεται ότι υπήρξαν οι άμεσοι πρόγονοι του Αμερικάνικου Πιτμπουλ Τεριέ.

Δυστυχώς οι Ρωμαίοι δεν ήταν οι μόνοι που χρησιμοποιούσαν σκύλους στα βάναυσα αιματηρά σπορ. Όταν οι Νορμανδοί εισέβαλαν στην Αγγλία το 1066, παρουσίασαν ένα καινούριο σπορ αποκαλούμενο "δάγκωμα". Το "δάγκωμα" προέρχεται από τους χασάπηδες οι οποίοι διατηρούσαν σκύλους (με το όνομα Μπουλενταϊζερς) για να κουμαντάρουν ατίθασους ταύρους τους οποίους οδηγούσαν για σφαγή. Όταν ένας ταύρος παρέκλινε της γραμμής των υπολοίπων ή άρχιζε να τρέχει ανεξέλεγκτα, τα σκυλιά δάγκωναν τη μουσούδα του και απλά κρέμονταν από 'κει μέχρι ο άνθρωπος που ακολουθούσε το κοπάδι να ανακτήσει τον έλεγχο του τάυρου.

Όπως όλοι οι ιδιοκτήτες σκύλων, οι χασάπηδες ήταν υπερήφανοι για τους τετράποδους συντρόφους τους, με το θάρρος και την επιμονή που επιδείκνυαν, όταν έπρεπε να έρθουν αντιμέτωποι με τους πολύ μεγαλύτερους και πιθανόν επικίνδυνους ταύρους. Συχνά, οργανώνονταν, απο τους ιδιοκτήτες των ζώων, δημόσιες επιδείξεις για να εκθέσουν τις ικανότητες των σκύλων.

Μέχρι τον 16ο αιώνα, σχεδόν όλες οι πόλεις της Αγγλίας είχαν τη δικιά τους αρένα "δαγκώματος". Η δημοτικότητα του "δαγκώματος" ήταν αδιαμφισβήτητη, εκείνη την εποχή, όπως επίσης και η δυνατότητα του σπορ αυτού να συγκεντρώνει θεατές από όλες τις κοινωνικές ομάδες. Η δημοτικότητα του σπορ αυτού αυξήθηκε από την θεωρία που υποστήριζε, την εποχή εκείνη, ότι ο παρατεταμένος βασανισμός του ταύρου θα διασφάλιζε πιο μαλακό κρέας μετά τη σφαγή του. Στους αγώνες "δαγκώματος" ο αριθμός  των σκύλων που αντιμετώπιζαν τον ταύρο δεν ξεπερνούσε τους δύο(2). Οι σκύλοι εκπαιδεύονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτίθενται στον τάυρο, δαγκώνοντάς τον, αδυσώπητα μέχρι αυτός να χάσει τις αισθήσεις του από την κούραση ή τις πληγές του ή και τα δύο προηγούμενα μαζί. Τέτοιου είδους αγώνες είχαν παρατεταμένη διάρκεια, μερικές φορές ξεπερνώντας τις τρεις και τέσσερις ώρες. Με τον καιρό το κοινό βαρέθηκε τους ταύρους και εντέλει αντικατεστάθησαν αυτοί με αρκούδες, αγριογούρουνα, άλογα και μερικές φορές ακόμη και με πιθήκους.

Το 1406, ο Εντμοντ του Λανγκλεϋ - ο Δουκας του Γιορκ - δημιούργησε ένα είδος συνθήκης για τον Ενρίκο τον ΙV με τον τίτλο "Ο Κυρίαρχος του Παιχνιδιού και των Γερακιών". Στο κείμενο περιέγραφε έναν απόγονο των αρχαίων Μαστίφ τον οποίο ονόμαζε "Alaunt", και ήταν το πιο διαδεδομένο σκυλί μονομάχος της εποχής. Ένας πίνακας του 1585 που σαν θέμα έχει τα "Alaunts" καθώς κηνυγούν αγριογούρουνα, απεικονίζει κάποια μυώδη σκυλιά με τεράστιες ομοιώτητες με τα σκυλιά που γνωρίζουμε σήμερα με το όνομα "Pit Bull".

Το "δάγκωμα" κατέστη παράνομο από το Βρετανικό κοινοβούλιο το 1835. Παρόλαυτά, αυτή η νομοθεσία δεν κατάφερε να περιορίσει την επιθυμία του κοινού να παρακολουθεί σκύλους σε μονομαχίες. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να στραφεί η προσοχή σε άλλου είδους δραστηριότητες όπως το κηνύγι του αρουραίου. Στην περίπτωση αυτή ο σκύλος ριχνόταν σε ένα λάκκο με μεγάλο αριθμό αρουραίων. Οι σκύλοι αγωνίζονταν με το χρόνο για το ποιος θα κατάφερνε να σκοτώσει μεγαλύτερο αριθμό αρουραίων σε μικρότερο χρόνο. Το συνθετικό "pit" (λάκκος) στα Pit Bull προέρχεται από το γεγονός ότι το κηνύγι του αρουραίου λάμβανε χώρο σε ένα λάκκο(pit) ούτως ώστε οι αρουραίοι να μην μπορούν να διαφύγουν.

Τελικά το κοινό στράφηκε στις κυνομαχίες, αρχικά διότι μπορούσε να διοργανωθεί ευκολότερα κρυφά, από το άγρυπνο μάτι του νόμου, σε σχέση με το "δάγκωμα" και άλλα μαχητικά σπορ. Έτσι μια και οι κυνομαχίες απαιτούσαν μικρότερα και πιο ευέλικτα ζώα από αυτά που χρησιμοποιούνταν για το "δάγκωμα", τα μαχητικά Μπουλντογκ διασταυρώθηκαν με κάποια είδη Τεριέ τα οποία ήταν γνωστά για τον ρωμαλαίο τους χαρακτήρα και για την επιμονή που συνδυαζόταν με τεράστια αντοχή. Το αποτέλεσμα ήταν η φυλή "bull and terrier", ευρέως γνωστή ως το πρώτο Πιτμπουλ Τεριε - ένας ακούραστος μονομάχος που είχε εκτραφεί συγκεκριμένα για μάχη με άλλους σκύλους.

Όταν οι Άγγλοι μετανάστες έφτασαν στην Αμερική, πήραν μαζί και τους σκύλους τους. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι κυνομαχίες στην Αμερική ήταν κάτι το συνιθισμένο κατά τον 19ο αιώνα. Παρόλ' αυτά ενώ οι μετανάστες μετακινούνταν προς τη Δύση, το Πιτμπουλ απέκτησε μια πιο ευρεία και ανθρώπινη χρήση. Στα σύνορα τα Πιτμπουλ είχαν το ρόλο του σκύλου γενικής χρήσης. Εκτός από το ότι βοηθούσαν στη βοσκή των αγελάδων και των αιγοπροβάτων ήταν επίσης πιστοί φύλακες προστατεύοντας τις οικογένειες και τα κοπάδια από την απειλή των κλεφτών και των άγριων ζώων.

Σήμερα το Αμερικάνικο Πιτμπουλ Τεριέ είναι ένα αξιαγάπητο ζώο το οποίο χρησιμεύει για μια ποικιλία δραστηριοτήτων στην κοινωνία στις οποίες περιλαμβάνονται αστυνομικοί σκύλοι, σκύλοι ιχνηλάτες, σκύλοι θεραπείας, σκύλοι οδηγοί, τσοπανόσκυλα, σκύλοι φύλακες και σκύλοι συντροφιάς. Παρά ταύτα η αρνητική δημοσιότητα έχει οδηγήσει πολλές πόλεις ή ακόμα και χώρες στο να τα καταδικάσουν. Η κακομεταχείρηση που έχει υποστεί η φυλή είτε από ιδιοκτήτες της είτε από πολέμιούς της είναι, το λιγότερο που μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε, άδικη.


 Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΡΑΤΣΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι το Πιτ Μπουλ ή ακριβέστερα το Πιτ Μπουλ Τερριέ έχει καθαρά αμερικανική καταγωγή. Αυτό είναι αλήθεια σε σημαντικό βαθμό. Στο κάτω-κάτω, αυτή η ράτσα πήρε την τελική της μορφή, τις ικανότητες και το χαρακτήρα της στις ΗΠΑ. Καθώς δεν υπάρχουν γραπτές πηγές που να τεκμηριώνουν σαφώς την προέλευση της ράτσας, οι διαφωνίες ανάμεσα στους ειδικούς είναι πολλές. Οι περισσότεροι Αμερικανοί ιστορικοί πιστεύουν ότι το Αμερικάνικο Πιτ Μπουλ Τεριέ είναι η αμερικανική παραλλαγή του Αγγλικού Στάφοντσάϊρ Τεριέ. Οι εκτροφείς αυτής της ράτσας υποστηρίζουν ότι Άγγλοι-και κυρίως Ιρλανδοί-μετανάστες στις ΗΠΑ εγκαταστάθηκαν στο Νέο Κόσμο μαζί με αυτά τα μικρά σκυλιά που υπεραγαπούσαν στην πατρίδα τους.


Αποκομένη από τις πηγές της, η ράτσα του Στάφορντσάϊρ Τεριέ αναπτύχθηκε ανεξάρτητα στις ΗΠΑ και υπέστη διάφορες αλλαγές από τους Αμερικανούς
εκτροφείς σκύλων, σημαντικότερη από τις οποίες είναι η αύξηση του όγκου της.


Χαρακτηριστικα APBT

ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ UNITED KENNEL(ΛΓΚ) ΓΙΑ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΠΙΤ ΜΠΟΥΛ ΤΕΡΙΕ
Κεφάλι :

Μέτριο μήκος. Τετράγωνο σχήμα. Κρανίο επίπεδο και πλατύτερο στα αφτιά, με προεξέχοντα μάγουλα χωρίς ζάρες.
Μάτια :
Στρογγυλά. Βρίσκονται χαμηλά στο κρανίο, αρκετά μακρυά το ένα από το άλλο. Διαφόρων χρωμάτων.
Αφτιά :
Κομμένα ή όχι(δεν έχει ιδιαίτερη σημασία). Είναι ψηλά στο κεφάλι χωρίς ζάρες.
Μύτη :
Με φαρδιά ρουθούνια. Οποιουδήποτε χρώματος.
Μουσούδα:
Τετράγωνη, πλατιά και μεγάλη. Φαρδιά σαγόνια, που δείχνουν δύναμη. Η άνω οδοντοστοιχία εφαρμόζει σφιχτά στην κάτω, με προεξέχον το μποροστινό μέρος.
Λαιμός :
Μυώδης και ελαφρά κυρτός. Αρκετά μακρύς από τους ώμους μέχρι το κεφάλι και χωρίς ζάρες.
Στήθος :
Αρκετά φαρδύ, με δυνατά πλευρά.
Ώμοι :
Γεροί και μυώδεις, με πλατιά πλευρά.
Πόδια :
Μεγάλα με κυλινδρικά οστά, ίσια και όρθια υποκνήμια, αρκετά δυνατά. Μέτριου μήκους. Το βάδισμα είναι ζωηρό και ελαστικό.
Πλάτη :
Κοντή και δυνατή. Ελαφρά κυρτή από τους ώμους μέχρι τους γλουτούς. Κάπως ανυψωμένη κοντά στα πίσω πόδια, που έχουν λίγες πτυχώσεις.
Πλευρά :
Καλοφτιαγμένα, με δυνατά οστά.
Μηροί :
Μακριοί, με γερούς μύες. Δυνατοί και ίσιοι.
Τρίχωμα :
Γυαλιστερό. Κοντό και σκληρό στην αφή.
Βάρος :
Δεν παίζει ρόλο. Για τα θηλυκά προτιμότερο μεταξύ 15-20 κιλών. Για τα αρσενικά μεταξύ 15-30 κιλών.
Χρώμα :
Οποιοδήποτε.
Ουρά :Κοντή σε σχέση με το σώμα του. Χαμηλή και με λεπτή άκρη. Δεν γυρίζει προς την πλάτη. Η φουντωτή ουρά δεν είναι αποδεκτή.

ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΠΙΤΜΠΟΥΛ ΤΕΡΙΕ ΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ

Ενώ το απώτερο παρελθόν του Πιτ Μπουλ μπορεί να προκαλεί διαφωνίες, η πιο πρόσφατη ιστορία της ράτσας είναι αναμφισβήτητη. Δημιουργήθηκε τον 20ο αιώνα στην αμερικανική πατρίδα της σαν ένα νέο επίσημο είδος. Το 1898 ένας άνθρωπος που λεγόταν Τσόνσι Μπένετ δημιούρησε μια οργάνωση με τίτλο Λέσχη United Kennel (United Kennel Club) ή ΛΓΚ, με μοναδικό σκοπό τη γενική αποδοχή του Πιτ Μπουλ. Το έκανε αυτό επειδή η ράτσα δεν είχε αναγνωριστεί από την επίσημη Λέσχη American Kennel, η οποία υπήρχε ήδη από αρκετό καιρό. Η ράτσα αυτή υπέστη αρκετές αλλαγές ονόματος στη διάρκεια της ΛΓΚ. Κάποια φορά ονομαζόταν Πιτ Μπουλ Τεριέ, άλλοτε πάλι Αμερικάνικο Μπουλ Τεριέ, κ.ο.κ., αλλά σήμερα η λέσχη αποκαλεί τα σκυλιά Αμερικάνικα Πιτ Μπουλ Τεριέ. Ομοίως, η ΛΓΚ πέρασε από ορισμένες αλλαγές στη διάρκεια του αιώνα και, μολονότι συνεχίζει να αποδέχεται το Πιτ Μπουλ, έχει επίσης αποδεχτεί πολύ περισσότερες ράτσες από τη ΛΑΚ. Ένας ακόμα σχετικός οργανισμός στην Αμερική άρχισε επίσης να αποδέχεται το Πιτ Μπουλ στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτός ο οργανισμός γνωστός με την ονομασία Ένωση Αμερικανών Εκτροφέων Σκύλων (American Dog Breeders Association), ιδρύθηκε από τον Γκάι Μακόρντ, στενό φίλο του γνωστού εκτρφέα σκύλων Πιτ Μπουλ, Τζον Κόλμπι. Όπως η ΛΓΚ, η ΕΑΕΣ αποδέχεται σήμερα τη ράτσα των Πιτ Μπουλ.

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, μια σειρά αμερικανικών κινηματογραφικών ταινιών με τίτλο "Η παρέα μας"(ή, όπως έγινε γνωστή και στην Ελλάδα, "Οι μικροί σατανάδες") περιλάμβανε μεταξύ άλλων και ένα Πιτ Μπουλ με το όνομα Πίτι. Η δημοτικότητα αυτής της σειράς και η μασκότ της, προκάλεσαν τόσο θετικό ενδιαφέρον γι' αυτά τα σκυλιά, ώστε το 1936 η αναγνώρισμένη ΛΑΚ αποδέχτηκε τη ράτσα των Πιτ Μπουλ. Δυστυχώς όμως για το όνομά της, οι αρμόδιοι αποφάσισαν να το αλλάξουν σε Στάφορντσάϊρ Τεριέ και τελικά, πολλά χρόνια αργότερα, σε Αμερικάνικο Στάφορντσάϊρ Τεριέ. Στα τέλη της ίδιας δεκαετίας, τα Πιτ Μπουλ που είχαν καταγραφεί από τη ΛΓΚ, την ΕΑΕΣ και τη ΛΑΚ ήταν της ίδιας ράτσας με τις ίδιες ακριβώς φυσικές ικανότητες για εργασία. Πράγματι οι εκτροφείς, όπως ο Τζον Κόλμπι, αναγνώριζαν τα σκυλιά τους τόσο σαν Αμερικανικά Πιτ Μπουλ Τεριέ κατά τη ΛΓΚ όσο και σαν Αμερικανικά Στάφορντσάϊρ Τεριέ κατά τη ΛΑΚ.

Η δημοτικότητα των Πιτ Μπουλ, με τα διαφορετικά επίσημα ονόματα, μειώθηκε από τη δεκαετία του '40 μέχρι σχεδόν το '80. Η ράτσα τους, πάντως, δεν απειλήθηκε ποτέ με εξαφάνιση. Ποτέ δεν βρέθηκε σε τέτοια κατάσταση ώστε να μπορεί να πει κανείς ότι δεν υπήρχε πλέον κανένα ενδιαφέρον γι' αυτά τα σκυλια, στο επίκεντρο όμως της προσοχής των περισσοτέρων εκτροφέων βρέθηκαν άλλες ράτσες. Στη διάρκεια εκείνης της περιόδου, τα Πιτ Μπουλ που είχαν αναγνωριστεί από τη ΛΑΚ σαν Στάφορντσάϊρ Τεριέ, έπαψαν να ενδιαφέρουν τους φίλους των κυνομαχιών. Οι εκτροφείς της ΛΑΚ επικέντρωσαν ολόκληρη την προσοχή τους στους αγώνες επιδείξεως και άφησαν την εκτροφή των σκυλιών για αγώνες σε εκείνους, των οποίων τα σκυλιά είχαν αναγνωριστεί από τη ΛΓΓΚ και την ΕΑΕΣ.
Στη διάρκεια της ίδιας περιόδου άρχισε να αναπτύσσεται η διαφορά τόσο στο φυσικό τύπο όσο και στο χαρακτήρα ανάμεσα στα σκυλιά της ΛΑΚ και σε εκείνα της ΛΓΚ και της ΕΑΕΣ. Ενώ πολλοί κάτοχοι σκύλων της δεύτερης κατηγορίας συνέχιζαν να ενδιαφέρονται για το χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία τους σαν σκυλιών εργασίας, οι πιστοί της ΛΑΚ έστρεψαν τις προσπάθειές τους στην παραγωγή σκύλων με τέλεια χαραδτηριστικά κι συνεπώς, καταλληλότερων για αγώνες επιδείξεως. Σαν αποτέλεσμα, τα Αμερικάνικα Στάφορντσάϊρ Τεριέ άρχισαν να γίνονται πιο ογκώδη, ενώ τα σκυλιά εργασίας έμειναν πιο κοντά στο είδος των Τεριέ.

Ακόμα, στο ίδιο χρονικό διάστημα, τόσο τα Πιτ Μπουλ εργασίας όσο και εκείνα των επιδείξεων, ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο είχαν αναγνωριστεί, πέρασαν μια περίοδο σχετικής αφάνειας. Ζούσαν ειρηνικά στην Αμερική και κανένας δεν τα θεωρούσε πικίνδυνα. Πολλοί μάλιστα είχαν ξεχάσει τι είναι ένα Πιτ Μπουλ. Ορισμένοι τα θυμούνταν μόνο από τις κωμωδίες της τηλεόρασης. Τη φήμη των επικίνδυνων είχαν αποκτήσει πλέον τα Ντόμπερμαν και με τα Πιτ Μπουλ ασχολούνταν σχεδόν αποκλειστικά οι εκτροφ΄είς του.

Την εποχή που η φήμη των Πιτ Μπουλ είχε αρχίσει να αλλάζει προς το χειρότερο στις ΗΠΑ (περί τα μέσα της δεκαετίας του 1980), ορισμένοι Ολλανδοί διοργανωτές αγώνων φάνηκαν να ενδιαφέρονται γι' αυτή τη ράτσα. Τα πρώτα Πιτ Μπουλ που έφτασαν στη Ολλανδία ήταν "σκυλιά αγώνων" που αποκτήθηκαν από Αμερικανούς διοργανωτές κυνομαχιών. Σύντομα, οι "μυστικοί" διοργανωτές των ΗΠΑ, άρχισα να προσέχουν τους σημαντικούς αγώνες και την εκτροφή των Πιτ Μπουλ στην Ολλανδία. Από εκεί το ενδιαφέρον απλώθηκε στη Γερμανία, στην Αγγλία, στη Γαλλί, στην Ινταλία, σε τμήματα της Σκανδιναβίας, σε αρκετά άλλα μέρη της Ευρώπης και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ή περί το 1990, άρχισε να εξαπλώνεται ο μύθος του "επικίνδυνου Πιτ Μπουλ" σε ολόκληρη την Αμερική, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες. Ακολουθώντας τη νομοθεσία που πέρασαν οι αρμόδιοι στην Αγγλία, πολλές χώρες άρχισαν να εκδίδουν νόμους που απαγόρευαν την κατοχή και την εισαγωγή μιας ράτσας σκυλιών που ήταν σχεδόν άγνωστα στο κοινό, ακόμα και της πατρίδας τους, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, με τελευταία αυτή της Γερμανίας.

Στην ιδιοσυγκρασία

βάζω έναν αστερίσκο διότι ναι μεν ο κάθε τύπος εκτρέφεται με σκοπό την ανάδειξη κάποιον μορφολογικών στοιχείων και συμπεριφορών στο ζώο αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με ένα Πιτμπουλ πρέπει να έχουμε υπ όψιν ότι θα προσπαθήσει να μας ικανοποιήσει με οποιοδήποτε τρόπο γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα η προσωπικότητά του να καταλήγει τελικά σε αυτό που του ζητάμε εμείς να γίνει ανεξάρτητα από τον τύπο του και τι του υπαγορεύει το ένστικτό του.

Ο Εργατικός τύπος του Πιτμπουλ

Σίγουρα πολλές φορές αναρωτηθήκατε ακόμα κι εσείς που έχετε ένα Πιτ Μπουλ για τις πολλές παραλλαγές τις ράτσας και πιθανόν να ακούσατε από κάποιον να σας λέει "Το δικό μου είναι αμερικάνικο" ή "Το δικό μου είναι τεριέ".
Σε μία προσπάθεια να σας ξεμπερδέψω λίγο σας παραθέτω τις παρακάτω κατηγορίες Πιτμπουλ που μπορεί να συναντήσετε:
Ο Εργατικός τύπος του Πιτμπουλ τείνει να είναι πιο μικρόσωμος, με λεπτότερα κόκκαλα και πλησιέστερος στο είδος των τερριέ. Ιδιοσυγρασιακά* αυτά τα σκυλιά είναι πιθανόν να παρουσιάσουν μιας μορφής επιθετικότητας απέναντι στα άλλα ζώα, αλλά σε καμία περίπτωση απέναντι στους ανθρώπους, γεγονός που τα κάνει να μειωνεκτούν σε θέματα φύλαξης και προστασίας.

Ο τύπος Επιδείξεων είναι πιο μεγαλόσωμος, πιο καλλίγραμος και πιο χοντροκόκκαλος, με φαρδύτερο στήθος και μεγαλύτερο κεφάλι. Ιδιοσυγκρασιακά* αυτά τα σκυλιά δεν παρουσιάζουν καμία επιθετικότητα έναντι των υπολοίπων ζώων αλλά με την κατάλληλη εκπαίδευση μπορούν να γίνουν ατρόμητοι προστάτες.